- No
er eg lei av panel full av kvist
- men
eg har talent for å bli artist
- Den
påstanden vågar eg utan å skryte
- og
trur du meg ikkje, så spør Martin Kyte
- Me
tok ned gitaren frå veggen i stua
- og
rigga oss til nedi kjellarbua
-
- Ein
streng ned og dei hine opp
- berre
skru til eg seier stopp
- Og
C blei til A og ein ny bokstav
- antageleg
bomma me ein oktav
- Me
vrei og skrudde til halsen blei skakk
- -
det enda med at gitaren sprakk
-
- Ja,
slik kan det gå i mørke netter
- heilt
utan tanke på dagen etter
- Aldeles
fortvila eg gjekk til Marcato
- og
kjøpte eit spel med ein knapp for vibrato
- -
Med dette her kan du allting gjera
-
ja,
dra på turne i heile verda
-
- Sist
helg var eg gjest i eit 50-års-lag
- med
spelemenner av alle slag
- Piano
og trommer og straum på gitaren
- og
eg hadde ordna meg jobben i baren
- Eg
skjenkte opp kvitvin og øl i frå Hansa
- ja!
- kva gjer ikkje eg for å sleppa å dansa
-
- Etter
kveldens siste eg tok så sjansen
- det
var like før eg mista balansen
- fekk
med meg han Jon og me stod der parat
- til
ekstranummer på Vang Pensjonat
- Med
tru på Da Capo og jubelbrus
- skulle
me spela ein tolv-takters blues
-
- Men
hine i kompet var lei av å spela
- særleg
han Brynjel med fotsid fela
- han
tok med seg bassen - galen og brim-sur
- -
ikkje faen om eg spelar E-dur !
- Og
eg hadde ikkje øvd meg på jass
- så
dermed gjekk heile "debyen" i dass
-
- Så
mi karriere som soloartist
- den
sluttar nok her ganske tragisk og trist
- For
draumen om æra og spelemannspris
- var
ikkje for meg som vassar i flis
- Men,
det var i går når eg stod og saga
- at
dette personlege diktet blei laga
-
-
april -97
